This is Life...

Όνειρα… γεννιόμαστε με αυτά, τα χτίζουμε σαν πυργάκια στην άμμο, κι όταν αυτά καταρρέουν φτιάχνουμε καινούρια… Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο τα αλλάζουμε. Άλλες φορές τα δυναμώνουμε, τα μεγαλώνουμε, άλλες φορές τα πνίγουμε και φτιάχνουμε άλλα… αλλά πάντα πεθαίνουμε με κάποια από αυτά! Ανεκπλήρωτα όνειρα…


Σχέδια, έρχονται μαζί με τα όνειρα! Στην αρχή αθώα, στην συνέχεια πολύπλοκα, ψυχοφθόρα, γεμάτα εμπόδια. Κι όσο άψυχα κι αν είναι, μας δίνουν ζωή από πουθενά αλλού παρά μόνο από τις πράξεις μας…

Ζωή… ένα ταξίδι, ένα μυστήριο! Σκοπός η επιβίωση, κι όσο κι αν προσπαθούμε να δώσουμε νόημα μέσα από βαθυστόχαστες σκέψεις και πολύπλοκα πιστεύω, είναι κάτι τόσο απλό που δε χωράει εξήγηση. Τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκο, τόσο ποικιλόμορφο όσο τα άπειρα χρώματα που βλέπουμε τριγύρο μας, παντού στην φύση. Χρώματα που δίνουν νόημα στα όνειρά μας, στα σχέδιά μας, στα πιστεύω μας.

Κι αν στο ταξίδι αυτό που λέγεται ζωή, στο δικό μας προσωπικό ταξίδι βρίσκουμε δυσκολίες φτάνει απλά να αλλάξουμε εμείς, και να κάνουμε το μαύρο άσπρο, το κόκκινο… γαλάζιο! Και είναι τόσο απλό όσο ένα ταξίδι με ένα τρένο. Αμέτρητοι επιβάτες, διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο καθένας με τα δικά του θέλω, τα δικά του όνειρα, τις δικές του σκέψεις, αγάπες, πόθους και πιστεύω.

Όπως όμως κι αν έχουμε δημιουργήσει το περιβάλλον στο τρένο το οποίο ταξιδεύουμε και θέλουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας τόσο μετατρέπουμε τα όνειρα των άλλων σε εφιάλτες, τόσο φτιάχνουμε ένα σύστημα και ζούμε σε αυτό που μόνο φιλικό δεν είναι, και ξεχνάμε να δούμε έξω, να χαρούμε τις ομορφιές που είναι έξω, ξεχνάμε πως δεν έχει σημασία ο προορισμός που μπορεί να είναι διαφορετικός για τον καθένα αλλά ταυτόχρονα ο ίδιος για όλους. Χάνουμε την ουσία που είναι η διαδρομή και οι ομορφιές της. Χτίζουμε μια ζούγκλα η οποία είναι πιο επικίνδυνη από αυτή έξω από το τρένο!

Βλέπουμε την ζωή σαν παιχνίδι, που υπάρχουν χαμένοι και κερδισμένοι. Χρησιμοποιούμε όλα τα μέσα για να κερδίσουμε. Και η νίκη μετατρέπεται σε επιβίωση, σε όνειρο, σε σχέδιο. Ο θάνατος σου, η ζωή μου. Ξεχνάμε όμως πως όπως σε όλα τα παιχνίδια έτσι και στο παιχνίδι της ζωής στο τέλος όλα γυρνάνε πίσω στο κουτί τους, και όταν τελικά φτάσουμε στον προορισμό μας, φεύγουμε από το τρένο που λέγεται ζωή χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας. Τίποτα δεν ήταν δικό μας, τίποτα δε φεύγει μαζί μας. Κι όσο ανταγωνιστικοί κι αν γίνουμε στο ανελέητο παιχνίδι που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, τόσο χάνουμε τις ομορφιές που περνάνε ασταμάτητα από το παραθυράκι δίπλα μας.