Αναρτήσεις
Μεγαλώνουμε, αποκτάμε αξίες, χτίζουμε τα πιστεύω μας, παλεύουμε για να κάνουμε τους γονείς μας περήφανους με τις επιδόσεις μας στο σχολείο, ίσως και το αντίθετο. Φτιάχνουμε την προσωπικότητά μας. Μια προσωπικότητα κατ’ εικόνα και ομοίωση των εμπειριών μας!
Και κάποια στιγμή ίσως κάνουμε το επόμενο βήμα. Ανάλογα με το περιβάλλον μας και τους γονείς μας μπορεί να φύγουμε και να ψάξουμε μια δουλίτσα να τα βγάλουμε πέρα, μπορεί να μη χρειαστεί καν αυτό όσο έχουμε την βοήθεια των δικών μας και να σπουδάσουμε, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας, να ανοίξουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε.
Μέχρι που τα όνειρα προσγειώνονται στην σκληρή πραγματικότητα. Τα φτερά μας κομμένα. Ο κόσμος μας φτωχός, χωρίς αξίες, χωρίς ουσία, χωρίς αισθήματα. Μόνο η επιβίωση μετράει. Όλα τα άλλα είναι μια ψευδαίσθηση για να δώσουμε πνοή στο ασταμάτητο κυνήγι της ευτυχίας. Κι αυτή η ευτυχία μας μεταλλάσσεται, χάνει τις ηθικές της αξίες, μετατρέπεται σε παιχνίδι εντυπώσεων και ψευδαισθήσεων.
Τι κι αν θέλεις να προσφέρεις, τι κι αν έχεις όνειρα, τι κι αν θες να φτύσεις αίμα για να δείξεις ποιος είσαι μέσα από όλα αυτά που αγαπάς και κυνηγάς, μέσα από το ίδιο σου το έργο. Είσαι απλά ασήμαντος αν δεν μπορείς να βολευτείς. Είσαι ανίκανος αν δε μπορείς να παίξεις βρώμικα. Άχρηστος αν δεν μπορείς να πράξεις πονηρά για να κερδίσεις όλα αυτά που αξίζεις και δε στα δίνουν γι’ αυτό που είσαι πραγματικά, γι’ αυτά που μπορείς να προσφέρεις.
Ποιες αξίες, ποια ήθη, ποια ιδεολογία, ποιο συναίσθημα κατάφερε να μείνει αλώβητο στη διαφθορά του χρήματος και της εξουσίας; Ποιοι είναι αυτοί που ακόμα διαλέγουν με την καρδιά τους κι όχι με το συμφέρον τους; Ποιοι είναι αυτοί που αγαπάνε με την καρδιά τους τις καρδιές των άλλων κι όχι την εμφάνιση τους ή την δύναμη τους; Κι αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που είναι τώρα; Γιατί δεν βρίσκονται ψηλά εκεί που αξίζει να βρίσκονται; Γιατί δε μας δείχνουν τον δρόμο να τους ακολουθήσουμε;
Μας κορόιδεψαν. Μας έμαθαν όλα τα άχρηστα του κόσμου και δε μάθαμε να επιβιώνουμε. Μας έμαθαν όσα χρειάζονταν για να μας ελέγχουν να μας χειραγωγήσουν, να μας φανατίσουν, να μας χωρίσουν. Τα λίγα μαθήματα ηθικής δεν ήταν τίποτε παραπάνω από απλός αντιπερισπασμός, ένα ψέμα για τον παιδικό κόσμο που πλάθαν στο μυαλό μας για να μας ξεγελάσουν και να κρύψουν τον κόσμο για τον οποίο ντρέπονται έτσι όπως τον κατάντησαν.
Είμαστε χαμένοι και μόνοι σε έναν κόσμο κάλπικο. Ή θα παίξουμε το παιχνίδι τους, ή απλά θα φωνάζουμε μόνοι μας χωρίς ανταπόκριση, θα πολεμάμε το άγνωστο χωρίς αποτέλεσμα. Τρελοί στο θέατρο του παραλόγου, έρμαια μιας κοινωνίας κι ενός πολιτισμού που έχασαν τις ρίζες τους εδώ και χρόνια!
Ποιο το νόημα να ζεις χωρίς να «ΖΕΙΣ»; Ποιος ο λόγος να πιστεύεις στην δύναμη της αλήθειας όταν τα πάντα γύρω σου είναι ψεύτικα και ανούσια! Και η αγάπη; Που πήγε η αγάπη;
Μάλλον δε θα πάρω απάντηση ποτέ στα ερωτήματά μου. Μπορεί να μην ανήκω εδώ αλλά τα πράγματα άλλαξαν. Ο κόσμος με άλλαξε. Τα όνειρά εναρμονίστηκαν στην κοινωνία τους. Η εκδίκησή μου από αυτό τον κόσμο θα είναι και η ευτυχία μου...
With no love to follow?
Now that you have lost yourself
Oh, can anything help you now?
10 σχόλια:
Να που έπεσες έξω.. μ' άρεσε το κείμενο (ως κείμενο), με στενοχώρησε πολύ όμως το περιεχόμενο. δεν μπορώ να ξέρω τις αφορμές, αν και μπορώ να φανταστώ στο περίπου, σίγουρα όμως έχουν μαζευτεί πολλά για να βγαίνει τόση πικρία.
Θίγεις κι ένα ευαίσθητο για μένα θέμα, αρκετά επίκαιρο θα έλεγα, σαν να το 'ξερες, αλλά ας μην το αναλύσουμε εδώ. Προτιμώ να σκέφτομαι πως είναι απ' τις αναρτήσεις που ελαφρώνουν την ψυχή κι όλα, αργά ή γρήγορα, φαίνονται πιο όμορφα, πιο απλά. Την αθωότητα δε θα την ξαναβρούμε γύρω μας, μπορούμε όμως να ψάξουμε για αγνούς ανθρώπους - ή ό,τι πιο κοντινό μπορούμε, τέλος πάντων..
Μην το βάζεις κάτω ρε - και στο λεει μια ρεαλίστρια μέχρι κυνισμού.
Κι όμως έπεσα μέσα από την στιγμή που σε στεναχώρησε. Τις αφορμές ίσως τις συζητήσουμε κάποια στιγμή prive.
Η πικρία υπήρχε, η ψυχή μου ήταν ένα καζάνι που έβραζε και ήταν κάποιες λεπτομέρειες που οδήγησαν στο μπαμ οι οποίες ήρθαν μαζεμένες.
Το πρόβλημα δεν είναι με τις εμπειρίες. Αυτές με κάνουν πιο δυνατό. Αλλά μέσα από κάθε εμπειρία νιώθω κάτι μέσα μου να πεθαίνει. Νιώθω να αλλάζω προς το χειρότερο, λιγότερο αγνό, περισσότερο σκληρό κι αναίσθητο. Νιώθω να γίνομαι σαν κι αυτούς.
Και μετά την έκρηξη έρχεται η αυτοκριτική και ο πόνος. Βλέπω την ψυχή μου σε έναν νοητό καθρέφτη και δε μου αρέσει αυτό που βλέπω. Αλλά δε μπορώ να το αλλάξω γιατί δε θα επιβιώσω αν γυρίσω σε αυτό που ήμουν.
Τα πράγματα είναι απλά εξ'αρχής αν δεν βγάζεις συναίσθημα, αν δε τα βλέπεις με την καρδιά σου. Αλλά αυτή είναι και η πίκρα. Που πήγαν τα αισθήματα και γιατί ο κόσμος μας είναι τόσο παγωμένος! Γιατί όλοι μας πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα με την απόλυτη "λογική"(= συμφέρον) κι όχι με αυτό που λέει η καρδιά μας.
Είμαι κι εγώ απίστευτα ρεαλιστής σε σημείο κάποιοι, ειδικά στο twitter (ονόματα δε λέμε, ρουφιάνος δε γίνομαι, αλλά Billy τον λένε :p ), να με πουν απαισιόδοξο κι αρνητικό. Αλλά δε μπορώ να υποκρίνομαι. Δε μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου σε όσα με πληγώνουν. Σε όσα κλέβουν κομμάτι απ'την ψυχή μου.
Κι όσο δε το βάζω κάτω τόσο χάνω τον εαυτό μου!
σε καταλαβαίνω όσο δεν πάει.. για το ίδιο πράγμα με κατηγορούν κι εμενα, ότι έγινα σκληρή και κυνική με τα χρόνια, ενώ κατα βάθος νοσταλγώ το ροζ συννεφάκι μου. Ό,τι και να γίνει ούτε εσύ θα είσαι ευχαριστημένος μ' αυτό που έγινες, ούτε οι άλλοι, πίστεψέ με. Το θέμα είναι να μπορείς να ζήσεις με αυτό, και να ξέρεις τι έγινες και γιατί, να αντιδράς συνειδητά, έστω κι αν αυτό είναι με σκληρότητα. Διαφορετικά είσαι απλά ανακόλουθος.
υγ εγώ δεν το έχω καταφέρει ακόμα, γι' αυτό πότε βλέπεις άμυνες και πότε συναίσθημα μέχρι βλακείας. Στον αγώνα είμαστε όλοι, μην το βάζεις κάτω.
Προσωπικά δεν είχα ποτέ καμία αμφιβολία πως ζω μέσα σε μια ζούγκλα με άγρια και επικίνδυνα θηρία!
Ποτέ δεν με ξεγελούσαν τα γυαλιστερά χαμόγελα, οι καλοί τρόποι, τα ωραία ρούχα...
Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος!
καταπληκτικό το "χαλί"...
Κι εσύ σαν θεολόγος που είσαι τί κάνεις;
...κακέ Λύκε!!!!
Efal δε το πιασα το σχόλιο σου. Τι εννοείς με το χαλί;
Και το blog σου γιατί το έβαλες αφού το έχεις κλείσει;
Μήπως δε πήγαινε καλά η επιχείρηση;
Προτιμάει ο κόσμος να τις έχει ακατάστατες τις ντουλάπες του;
To "μουσικό" χαλί εννοούσα...
Όσο για την επιχείρηση, ήταν ένα δοκιμαστικό, δε μου άρεσε, το έσβησα.
Ολα καλά.
Ποιο το νόημα να ζεις χωρίς να «ΖΕΙΣ»;
Για να συμπορεύεσαι με τους άλλους. Γιατί ακόμα και αν εσύ καταφέρεις να <> οι υπόλοιποι θα ζουν και αναμφισβήτητα χρειάζεσαι συντροφιά.
Ποιος ο λόγος να πιστεύεις στην δύναμη της αλήθειας όταν τα πάντα γύρω σου είναι ψεύτικα και ανούσια! Σε κάτι πρέπει να πιστεύεις. Έχει κλονιστεί και το θρησκευτικό συναίσθημα τον τελευταίο καιρό… κάπως πρέπει να επιβιώσεις.
Και η αγάπη; Οέο.
Που πήγε η αγάπη; Προφανώς σε λάθος κρεβάτια.
Ο πιο απλός τρόπος να εξηγήσεις τα ανεξήγητα, χωρίς να τα εξηγείς!
Αν και δεν είσαι λάθος σε όσα γράφεις από μια πλευρά θεωρώ την συγκεκριμένη στάση ένα είδος στρουθοκαμηλισμού. Έχω μάθει στην μοναξιά οπότε το πρόβλημά μου δεν είναι στην συντροφικότητα, αλλά στην ηλιθιότητα των άλλων. Στην τελική χίλιες φορές μόνος παρά να περιβάλλομαι από απαθής ηλίθιους.
Όπως δε μου αρέσει να ζω χωρίς να "ζω" έτσι και δε μ'αρέσει να εξηγώ χωρίς να εξηγώ.
Παρεμπιπτόντως αν και βαφτισμένος Χριστιανός ορθόδοξος, είμαι αγνωστικιστής κι αυτό θα αλλάξει μόνο στην 2α παρουσία!
Δημοσίευση σχολίου