Η αέναη αναζήτηση της σταθερότητας

Πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η φύση. Αυτή η ισορροπία που υπάρχει γύρω μας και ο τρόπος που λειτουργεί γενικά το Σύμπαν. Ότι κι αν γίνεται πάντα υπάρχει μια ισορροπία. Μπορεί να αλλάζουν ένα σωρό πράγματα στον κόσμο μας αλλά πάντα θα υπάρχουν άλλα τόσα που δε βλέπουμε. Κι εμείς ψάχνουμε ασταμάτητα την δικιά μας προσωπική ισορροπία σε ανισόρροπα πράγματα και καταστάσεις, που είναι φτιαγμένα με αυτό τον τρόπο για να ισοσταθμίζουν καταστάσεις κάπου αλλού. Οι Μαθηματικοί παράμετροι της ζωής είναι άγνωστοι αλλά το άθροισμα των δυνάμεων είναι πάντα 0.


Αυτό το 0 είναι που με βάζει σε σκέψεις για να κάνω την αυτοκριτική μου. Κατά πόσο άραγε χρειάζεται να αναλύω πραγματικά το οτιδήποτε, ιδιαίτερα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, σε νέες γνωριμίες αλλά και παλιές. Κάποια πράγματα μάλλον είναι ήδη προκαθορισμένα και ίσως απλά βρισκόμαστε στον αυτόματο πιλότο και πρέπει να δεχθούμε τα πράγματα όπως είναι, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να αλλάξουν από εμάς και μόνο. Ότι κι αν κάνουμε για να αλλάξει κάτι, ο κόσμος δε πρόκειται να παραδειγματιστεί και θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έμαθε να κάνει τόσα χρόνια… από τότε που γεννήθηκε!

Κάπου εκεί είναι το πρόβλημα, στην ξεροκεφαλιά του κόσμου να συνεχίζει να κάνει ότι έκανε. Να προσπαθεί να βρει εγωιστικά αυτή την ισορροπία με τρόπο που να την στερεί από τους άλλους. Και η προσωπική ισορροπία μετατρέπεται σε ένα καταχρηστικό παιχνίδι ελέγχου. Κάπως έτσι και σε αυτή την χώρα που ζούμε, όλοι προσπαθούμε να βολευτούμε κάπου χωρίς να προσφέρουμε πραγματικά στο σύνολο, να βρούμε την σιγουριά είτε στα επαγγελματικά μας είτε στα συναισθηματικά μας είτε στα προσωπικά μας και να χάνουμε την ουσία των πραγμάτων.

Αλλά ο κόσμος μας είναι τόσο μικρός μπροστά στο άπειρο του σύμπαντος, που δεν έχει σημασία το πόσο λάθος λειτουργεί. Δεν είμαστε παρά μια μικρή και ασήμαντη παράμετρος στην όλη εξίσωση της φύσης. Ότι κι αν κάνουμε όσο κι αν προσπαθούμε είτε με θετικό τρόπο είτε με αρνητικό θα έχουμε ελάχιστη επιρροή μπροστά στο σύνολο.

Και μετά γυρνάω στην αυτοκριτική μου. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου σχετικά με τον αυτόματο πιλότο. Ποτέ δεν άφηνα τα πράγματα στην τύχη τους και δε πρόκειται να το κάνω τώρα. Πάντα είχα τις ανάλογες αντιδράσεις στα ερεθίσματα που μου έδινε το περιβάλλον μου. Πάντα ήμουν μνησίκακος και γύριζα την πλάτη σε ότι με πλήγωνε εκτός κι αν με έτρωγαν τα ερωτηματικά σε μια ανούσια εσωτερική αναζήτηση της αλήθειας! Πάντα ήμουν και φιλότιμος και πάνω απ’ όλα ευγνώμων σε αυτούς που μου πρόσφεραν στην ζωή μου οτιδήποτε είχε αξία και γι’ αυτούς γίνομαι χαλί να με πατήσουν.

Αυτή ίσως η μανία για δικαιοσύνη σε ότι ερέθισμα δέχομαι να είναι και η αχίλλειος πτέρνα μου. Αυτή είναι και ο λόγος που αναλύω τα πάντα για να τα κατανοήσω και να νιώσω δικαιωμένος ή όχι για τις πράξεις μου και την συμπεριφορά μου. Ίσως όχι άδικα ένας πολύ κοντινός μου φίλος χαρακτήρισε την συμπεριφορά μου παρόμοια με αυτή μιας γκόμενας. Δε θα ‘πρεπε να χαλιέμαι με μικρά πράγματα όπως οι συμπεριφορές ανθρώπων. Δε θα ‘πρεπε να τα αναλύω τόσο και απλά να δέχομαι τα πράγματα ως έχουν, απλά να είμαι έρμαιο εντελώς όλων των καταστάσεων και να μην επιδιώκω αυτό που νιώθω πως αξίζω στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Μόνο που δε πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο.

Έχω μεγάλες προσδοκίες από τον γύρο κόσμο μου και πάντα στο τέλος με απογοητεύει. Η ψυχική ισορροπία που αναζητώ στους άλλους είναι απλά ανύπαρκτη κι αυτό φαίνεται στην συμπεριφορά τους απέναντί μου. Ποτέ δεν είναι σταθεροί στα θέλω τους, ποτέ δεν είναι σταθεροί σε αυτό που δείχνουν απέναντί μου. Κι αυτόματα επηρεάζομαι κι ο ίδιος. Βγαίνει η μνησικακία μου και ανταποδίδω με τον ίδιο τρόπο. Στους ανθρώπους που παγώνουν απέναντί μου παγώνω κι εγώ. Στους ανθρώπους που δεν δείχνουν ενδιαφέρον σταματάω να δείχνω ενδιαφέρον. Στους ανθρώπους που ψεύδονται σταματάω να ασχολούμαι, στους ανθρώπους που με απορρίπτουν απλά τους διαγράφω. Στους ανθρώπους που βάζουν κανόνες και εμπόδια θα ανταποδώσω με τον ίδιο τρόπο με ακόμα πιο σκληρούς κανόνες και εμπόδια. Και μπορεί για μερικούς όλα αυτά να φαίνονται φυσιολογικά αλλά από την ματιά την δικιά μου σίγουρα κι εσείς ανήκετε σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες.

Η στάση μου τις περισσότερες φορές αρνητική γιατί δεν υπάρχει σταθερότητα απέναντί μου, μια σταθερότητα που προσπαθώ να χτίσω στην ζωή μου και δε θα αφήσω κανέναν να μου την χαλάσει! Μια σταθερότητα την οποία επικροτώ σε όποιον την βρω! Κι απογοητεύομαι με όσους δε την κατέχουν, ιδιαίτερα αυτούς που αλλάζουν ξαφνικά κι απότομα στάση απέναντί μου. Διχασμένες προσωπικότητες, άτομα που δε ξέρουν τι τους γίνεται, δε ξέρουν τι θέλουν μα πάνω απ’ όλα δε ξέρουν ποιοι είναι και κυνηγάνε φαντάσματα.

Γίνομαι αυτόματα ο καθρέφτης της συμπεριφοράς του άλλου και μου ξεφεύγει η παθητικότητα της ιδιότητας αυτής. Ίσως γιατί δεν έχω την δύναμη να μετατρέψω σε καθρέφτη αυτό που έχω απέναντι μου και να απεικονίζει τον δικό μου χαρακτήρα, την δικιά μου συμπεριφορά. Γιατί νιώθω πως με αυτό τον τρόπο υποκρίνομαι και δεν εκφράζω τα πραγματικά συναισθήματά μου. Η γιατί απλά δεν είμαι και τόσο ισχυρή προσωπικότητα ώστε να επηρεάζω τους άλλους. Ούτε Martin Luther King Jr. είμαι, ούτε Steve Jobs (αν και ο δεύτερος δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από ένας πλούσιος παραμυθάς που κοροϊδεύει τον κόσμο). Και έτσι φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα, στο ίδιο αποτέλεσμα, που περιγράφει πεισματικά το πόσο μικρός είμαι σε έναν απελπιστικά μικρό κόσμο.

Αλλά όσο μικρός κι αν είναι ο κόσμος μας και όσο πιο μικροί κι αν είμαστε εμείς, αυτός ο κόσμος είναι αληθινός και για να βρούμε την σταθερότητα μέσα μας ίσως απλά φτάνει να είμαστε κ εμείς αληθινοί, να βρούμε τις χαμένες μας αξίες μακριά από αυτά που μας έμαθαν. Να βρούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και ποια είναι πραγματικά η θέση μας σε αυτό τον κόσμο, η αναγκαία προσφορά μας στο σύνολο που δίνει νόημα όχι μόνο στην ύπαρξή μας αλλά και στον κόσμο μας…





Υ.Γ.: Για πρώτη φορά αποφάσισα να συνοδεύσω την ανάρτησή μου με ένα μουσικό κομμάτι της παρεξηγημένης για πολλούς Trance που πραγματικά ο στίχος του με εκφράζει αυτή την στιγμή.
…Ι am nothing, and no one, and nowhere at all. Ι am thoughtless and i fought this on my own. Τhis is the wrong way…this is the long way down…