Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα ένα παιδί βυθισμένο στην μοναξιά μου. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, ίσως κατά κάποιον τρόπο και στην κοσμάρα μου. Μόνο που η κοσμάρα μου δεν είχε πρίγκηπες και δεν ήταν ονειρικά πλασμένος. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος προβλήματα που ήθελαν λύση κι αυτά τα προβλήματα ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος με τον πραγματικό κόσμο.  Ηταν ένας κόσμος αθώος μιας και πίστευα ότι με την αθώα ρομαντική προσσέγγιση μου θα άλλαζα τον κόσμο κατ’εικόνα μου. Αλλά μάλλον στο τέλος ο κόσμος κατάφερε να αλλάξει εμένα!


Εν αρχή η απογοήτευση. Άρχισα να πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν παρα μόνο αν είναι να γίνουν χειρότεροι. Μπορεί κάποιες οδυνηρές εμπειρίες να τους αλλάξουν  προσωρινά προς το καλύτερο και να εκτιμήσουν κάποια πράγματα αλλά στο τέλος επανέρχονται σε αυτό που ήταν πάντα. Κάπως έτσι έφυγε κι απο μένα ο ρομαντισμός, όταν πια δεν άντεξα να κοιτάω το παρελθόν μου το οποίο με κρατούσε πίσω. Κι όταν το παρελθόν σου έχει προχωρήσει κι εσύ έχεις μείνει στάσιμος σε νεκρές καταστάσεις πόσο μάλλον συναισθήματα και ανύπαρκτες αξίες τότε μάλλον είσαι καταδικασμένος σε ένα αδιέξοδο και στάσιμο μέλλον.

Ο μόνος τρόπος επιβίωσης ήταν η αλλαγή! Αλλαγή στις απόψεις μου αλλαγή στην συμπεριφορά μου αλλαγή στον τρόπο σκέψης, αλλαγή σε όλα. Η αλήθεια είναι πως έγινα αναίσθητος. Δεν εκπλήσσομαι για τίποτα πια και είμαι έτοιμος για όλα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά κι εγώ ο ίδιος είμαι πια απρόβλεπτος στις πράξεις μου, με την καλή έννοια.

Το πιο ενδιαφέρον όμως αυτής της αλλαγή είναι πως δεν ήρθε σταδιακά. Είμαι κατεξοχήν ξεροκέφαλος και οι αλλαγές που κάνω στην ζωή μου γίνονται σταδιακά και αργά. Αν δε νιώσω απόλυτη σιγουριά τότε μάλλον δε θα προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Σε κάποια πράγματα όμως υπάρχουν και όρια που αν ξεπεραστούν  χρειάζονται ριζικές αλλαγές. Κι αυτή η ριζική αλλαγή ήρθε φέτος όταν είπα φτάνει πια, ως εδώ, παίρνω την ζωή στα χέρια μου και θα κάνω αυτό που γουστάρω και θα δώσω στον καθένα μόνο αυτό που πραγματικά αξίζει.

Ήταν μια περίεργη χρονιά. Με ερωτικές απογοητεύσεις, με οικονομικές δυσκολίες, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, μια πτυχιακή που δεν έλεγε να παραδοθεί, ένα πτυχίο που δε με άφηναν να πάρω μέχρι που ήρθε το αποκορύφωμα να τα γευτώ σχεδόν όλα μαζεμένα γύρω στα μέσα του χρόνου μαζί με το κερασάκι στην τούρτα την ανεργία. Ήταν ξεκάθαρο, η αλλάζω η θα είμαι πάντα στην μιζέρια. Δόξα τον Θεό (αν υπάρχει) είχα την υγεία μου. Μόνη παρόμοια εμπειρία (μάλλον χειρότερη λόγο κάποιων ιδιαίτερων προβλημάτων με την υγεία μου) να ήταν πριν 4-5 χρόνια, λίγο πριν μπω φαντάρος. Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι το 2010 ήταν η χειρότερη χρονιά. Τώρα, λίγες ώρες πριν μπει το νέο έτος, μάλλον την βλέπω σαν μια αναγκαία μεταβατική περίοδο πριν έρθουν τα επόμενα, καλύτερα ή χειρότερα, δεν έχει σημασία πια, μιας και κατά βάθος έγινα τόσο αναίσθητος στα στραβά ώστε να μπορώ να τα αντιμετωπίσω με την ίδια ψυχραιμία και θετικότητα αλλά και μια ιδιαίτερα απρόβλεπτη συμπεριφορά όπως ακριβώς θα αντιμετώπιζα και τα ευχάριστα.

Το μόνο που με απογοητεύει είναι η στασιμότητα. Στασιμότητα στην ζωή μου, στασιμότητα που μου επιβάλουν οι άλλοι, στασιμότητα από αδιέξοδα. Απογοητεύσεις από ανθρώπους δεν υπάρχουν πια. Σε έναν κόσμο γεμάτο ηλίθιους το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι ηλίθιες συμπεριφορές οπότε δεν έχει αξία να χαλαστείς. Δεν αξίζει να δακρύσεις. Δεν αξίζει ούτε καν να ασχοληθείς. Μάλλον είναι προτιμότερο να είσαι προετοιμασμένος για τέτοιες συμπεριφορές εξ’ αρχής γιατί τα φαινόμενα απατούν.

Η στασιμότητα όμως στη ζωή μου έχει να κάνει με τα όνειρά μου. Όνειρα που αφορούν εμένα και μόνο εμένα. Όνειρα που η κοινωνία μας δε τα αφήνει να εξελιχθούν. Όνειρα που σε μια χώρα σαν κι αυτή που ζούμε γεννήθηκαν για να είναι όνειρα και μόνο γιατί σε μια τέτοια χώρα έτσι όπως την καταντήσανε, κι έτσι όπως συνεχίζουμε να την αφήνουμε να καταντάει, δεν υπάρχει χώρος για όνειρα, δεν υπάρχει ελπίδα, παρά μόνο η επιλογή της εγκατάλειψης.

Κάπως έτσι και μετά από τόσες αλλαγές επανήλθα στην blogόσφαιρα.  Διαφορετικός. Περισσότερο σοβαρός. Περισσότερο αναλυτικός. Πέρασαν 3 χρόνια και διαβάζοντας τις πρώτες εντελώς ανέμελες αναρτήσεις μου είναι σα να διαβάζω το blog κάποιου άλλου. Άλλαξα τόσο πολύ που μου φαίνομαι αγνώριστος. Προσπάθησα να κάνω αυτή την αλλαγή εμφανή από μικρές λεπτομέρειες όπως το λογότυπο και γενικά την εμφάνιση μέχρι και πιο ουσιαστικές όπως το σύστημα σχολιασμού και ένα δικό του domain. Η πραγματική αλλαγή όμως έγινε στις ίδιες τις αναρτήσεις. Τέρμα πια ο χαβαλές.

Οι δυσκολίες συνεχίζονται σε ότι κάνω (όπως το δωράκι που μου έκαναν από το dot.tk να μου απενεργοποιήσουν αρχικά το domain του blog αλλά τελικά κατάφερα να το ξαναενεργοποιήσω και μόλις χθες να απενεργοποιήσουν τα domains 2 άλλων σελίδων που δουλεύω, memphisx.tk και phorepoc.tk), αλλά δεν με ενδιαφέρει πια, ας κάνουν ότι θέλουν, στο τέλος θα γίνει το δικό μου.

Κάπως έτσι δεν με ενδιαφέρει και τόσο το τι θα φέρει η καινούρια χρονιά, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τι θα καταφέρω να κερδίσω από μόνος μου την καινούρια χρονιά αλλά το κυριότερο ποτέ μα ποτέ ξανά να μη κοιτάξω πίσω! Επειδή όμως όλοι οι άλλοι δεν είναι σαν κι εμένα, εύχομαι σε όλη την blogόσφαιρα, εχθρούς και φίλους, έξυπνους και ηλίθιους, όμορφους και άσχημους, μέσω από την ψυχή μου πραγματικά η καινούρια χρονιά να τους φέρει τις πιο γλυκές εμπειρίες γεμάτες χαρά και πάνω απ’ όλα υγεία. Κι αν κερδίσουν το τζόκερ ελπίζω να μη με ξεχάσουν :p