Η ψυχρότητα της ανθρώπινης φύσης.

Κάθομαι και σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό το πόσο έχω αλλάξει σαν άνθρωπος. Πως έχει φύγει όλη αυτή η ρομαντική άποψη που είχα για τα πράγματα στην ζωή μου. Πως ο χαρακτήρας μου δεν έχει καμία πια σχέση με το αγαθό παιδάκι που είχα πάντα μέσα μου και πίστευε στους ανθρώπους. Αλήθεια ποιος πιστεύει πια στους ανθρώπους; Όχι μεμονωμένα σε κάποια προσωπικότητα αλλά γενικά σε αυτά που ορίζουμε ως χαρακτηριστικά του ανθρώπου, όλα αυτά που υποτίθεται ορίζουν την ανθρωπιά.

Ανθρωπιά δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια ψευδαίσθηση, μια δικαιολογία για να υπερασπιστούμε το είδος μας με κάποια ιδανικά που κανείς σχεδόν δε τα ακολουθεί. Ιδανικά όπως η ευγένεια και η ευαισθησία και τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτά και ουσιαστικά περιγράφουν την σημασία των λέξεων «ανθρώπινος» και «ανθρωπιά»! Όλα αυτά που ελάχιστοι ακολουθούν και αυτοί οι ελάχιστοι τρώνε τα μούτρα τους λόγο της βάρβαρης κοινωνίας που ζούμε, σε έναν κόσμο πλήρως ανταγωνιστικό που το μόνο που έχει σημασία είναι η επιβίωση αλλά φταίει μόνο αυτό;

Από την στιγμή που θα γεννηθούμε μαθαίνουμε τι είναι σωστό και λάθος, τι είναι καλό και κακό, σε ποιόν πρέπει να υπακούμε και πως πρέπει να πράττουμε. Όλα αυτά τα μαθήματα τα παίρνουμε μέσα από την οικογένειά μας, τις παρέες μας, το σχολείο και δυστυχώς και την τηλεόραση ίσως και την εκκλησία. Δεχόμαστε τους δογματισμούς τους χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί αυτοί «ξέρουν καλύτερα» κι αν δεν ήμαστε αρκετά ανήσυχα πνεύματα, ενστερνιζόμαστε την κάθε άποψη τους σε σημείο να την υπερασπιζόμαστε ακόμα και με την ίδια μας την ζωή, σαν σημαία του χαρακτήρα μας, γιατί αν όλα όσα πιστεύουμε καταρρεύσουν θα χάσουμε τον εαυτό μας και τον λόγο ύπαρξης μας.

Είμαστε καταδικασμένοι μέχρι να αποφασίσουμε να αλλάξουμε χωρίς να κοιτάξουμε πίσω. Αρκεί απλά να ερωτηθούμε κατά πόσο ισχύουν τα όσα μας έχουν διδάξει. Γιατί μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να μας μιλάνε για αξίες όπως αγάπη και ειρήνη όταν αυτές δεν υπάρχουν πραγματικά; Γιατί τόσα χρόνια αυτοί που προσπαθούν να μας μάθουν όλες αυτές τις αξίες δε κατάφεραν να τις κάνουν δικό τους κοινό γνώρισμα; Πως θα κάνουμε εμείς την διαφορά όταν ο μόνος τρόπος επιβίωσης στην κοινωνία τους είναι να δείξουμε τις ακριβώς αντίθετες αξίες από αυτές που μας έμαθαν;

Και τα ερωτήματα συνεχίζονται. Πως γίνεται ο Χριστός να μιλούσε για αγάπη και ειρήνη και στο όνομά του να έχει χυθεί το περισσότερο αίμα (Σταυροφορίες). Πως γίνεται να μαθαίνουμε για τον Μέγα Αλέξανδρο και να τον θεωρούμε ήρωα όταν διέδωσε τον Ελληνικό πολιτισμό/γλώσσα με τον πιο βάρβαρο τρόπο;

Δε χρειάζεται όμως να πάμε τόσο πίσω στο χρόνο για να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν ισχύει από όλα αυτά που μας έχουν μάθει. Όχι τουλάχιστον έτσι όπως μας τα μάθανε. Μια ματιά απλά στο τώρα είναι αρκετή. Κανείς παπάς δε θα νοιαστεί για μας παρά μόνο για τα χρήματα και την θέση του. Κανείς πολιτικός δε θα νοιαστεί για μας εκτός κι αν υπάρχουν συμφέροντα πίσω μας. Όλοι ηθοποιοί και μαριονέτες σε ένα θέατρο παραλογισμού! Σε ένα σύστημα που είναι διεφθαρμένο από την βάση του. Και η βάση του είμαστε εμείς. Γιατί εμείς ψηφίζουμε τους ίδιους πολιτικούς ακόμα κι αν αυτοί έχουν αποτύχει. Εμείς ακολουθούμε πιστά τους δογματισμούς της εκκλησίας παρά την απέραντη διαφθορά που υπάρχει πίσω από αυτήν. Εμείς τα βάζουμε με τους Δημοσίους Υπαλλήλους αλλά θα κάναμε τα πάντα για να έχουμε κι εμείς μια μόνιμη θέση στο δημόσιο.

Σε μια χώρα που όλοι μας έχουμε μάθει να υπερηφανευόμαστε για τον ελληνικό πολιτισμό και την δήθεν ανωτερότητα του δύσκολα θα δούμε την πικρή αλήθεια που απλά λέει ότι δεν έχουμε καμία σχέση. Ούτε ο τρόπος ζωής μας, ούτε η γλώσσα μας ούτε η δημοκρατία μας, μα κυρίως ούτε το ήθος μας δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τους αρχαίους έλληνες. Παρόλα αυτά θεωρούμε την ταυτότητά μας ισχυρότερη από οποιοδήποτε άλλο λαό. Νιώθουμε υπερήφανοι για το τίποτα. Πιστεύουμε πως είμαστε οι καλύτεροι χωρίς να έχουμε αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, και απλά θεωρούμε κακούς τους άλλους όταν μας δείχνουν και μας υπενθυμίζουν το πόσο λάθος είμαστε. Δε θα μπούμε σε μια διαδικασία αυτοκριτικής γιατί θεωρούμε πως  η ανωτερότητά μας έχει οριστεί από το παρελθόν. Έχει οριστεί από τους προγόνους μας για μας ακόμα κι αν εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς. Τα πράγματα δεν είναι εντελώς διαφορετικά και για τους άλλους λαούς ίσως απλά να μην είναι στον ίδιο βαθμό με εμάς και κάποιοι να έχουν κατανοήσει καλύτερα την ταυτότητά τους και ποιοι είναι. Αλλά συνεχίζουν να χάνουν την ουσία και αυτό που πραγματικά μας κάνει να διαφέρουμε από όλα τα άλλα έμβια όντα, αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Η ζωή μας όμως δείχνει πως συμπεριφερόμαστε πιο βίαια κι από ζώα.

Από την στιγμή που γεννιόμαστε γινόμαστε μέλη ομάδων. Έχουμε μια θρησκεία, έχουμε μια πατρίδα, έχουμε κάποια κοινά γνωρίσματα με τους γύρω μας που τα ακολουθούμε πιστά και ευλαβικά, τα θεωρούμε αξίες. Αξίες ανθρώπινες που κρύβουν πράξεις απάνθρωπες. Τις υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους γιατί μέσα από αυτές βλέπουμε τον εαυτό μας έτσι όπως εξελίχθηκε! Βλέπουμε το παρελθόν μας. Και δε θέλουμε να τον αλλάξουμε. Προτιμάμε να μισούμε ότι είναι διαφορετικό από εμάς, να το κρίνουμε υπεροπτικά μιας και εμείς είμαστε το σωστό. Βάζουμε τον εαυτό μας πάνω απ’ όλα σε βαθμό που να ξεχνάμε να ζούμε αρμονικά.

Φτάνουμε στο σημείο να κρίνουμε το οτιδήποτε ξένο, να το απαξιώνουμε για να υπερασπιστούμε την ίδια μας την ταυτότητα, και με αυτό τον τρόπο να σκοτώνουμε την πραγματική μας ταυτότητα, την ανθρώπινη. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή πριν φτάσουμε στο σημείο να κρίνουμε και του ομοϊδεάτες μας. Βλέπουμε μόνο τον εαυτό μας, γκρινιάζουμε για όλα τα στραβά πού ίσως συμβαίνουν και ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους χωρίς ουδέποτε να πάρουμε την παραμικρή ευθύνη. Βλέπουμε τις ατέλειες στους γύρω μας και ποτέ δε βλέπουμε τις δικές μας. Είμαστε τόσο διαφορετικοί από τους άλλους σε σημείο που να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως εκλεκτούς. Και μετά αναρωτιόμαστε που πήγε η ανθρωπιά!

Πληγωνόμαστε σε σχέσεις, απογοητευόμαστε. Μας εξαπατούν, μας εκμεταλλεύονται κι εμείς μένουμε με την απορία: που πήγαν οι αξίες, που πήγε η ανθρωπιά, που πήγε η αγάπη; Τρέχουμε από πίσω, παρακαλάμε και δεν αλλάζει τίποτα. Και έτσι στην επόμενη σχέση κάνουμε ότι μας έκαναν γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο και πιο δυνατό. Και κάποιος άλλος στο τέλος πληγώνεται ενώ εμείς χάνουμε άλλο ένα κομμάτι της ανθρωπιάς μας για να ενισχύσουμε τον εγωισμό και την υπερηφάνεια μας.  Αλλά εμείς συνεχίζουμε να μην είμαστε ευτιχισμένοι! Συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε γιατί δεν αλλάζει κάτι;Γιατί να αλλάξει όταν πάντα έτσι ήταν; Γιατί να αλλάξει εφόσον δεν αλλάζουμε εμείς;

Όχι εγώ, ούτε εσύ, ούτε αυτός, ΕΜΕΙΣ! Γιατί αν δε μάθουμε να ζούμε και να πράττουμε συλλογικά και όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά για το κοινό καλό όλων δε πρόκειται ποτέ να έρθει η αλλαγή. Αν δεν βάλουμε έστω για λίγο το κοινό συμφέρων όλων τότε ποτέ δε θα γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ.

Αλλά μάλλον μιλάω για θαύματα όταν η φύση του ανθρώπου έχει εξελιχθεί πια σε ένα παιχνίδι ελέγχου, ποιος θα είναι από πάνω, ποιός θα ξεγελάσει τους περισσότερους, ποιος θα ανέβει πιο ψηλά στην πυραμίδα. Όλα είναι ένα παιχνίδι χειραγώγησης και ελέγχου… ίσως είναι το μόνο που φέρνει την πραγματική ευτυχία σε έναν άνθρωπο, αυτό το κάτι που θα τον κάνει να νιώσει Θεός.