Η επιστροφή

Κάτι λιγότερο από 3 χρόνια απουσίας… και οι εφιάλτες ξαναγυρνούν. Θα αρχίσω να (σας) ξαναγράφω… ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ

Σα την μέρα της κρίσης και με την κίνηση μου μόνο να γράψω αυτό το post μετά από τόσο καιρό το σύμπαν άρχισε να συνωμοτεί εναντίων μου. Ο Mozilla Firefox κόλλησε, το ίδιο κι ο Safari της Apple (τον χρησιμοποιώ που και που κι αυτόν τον κακομοίρη :p ). Το Laptop μου να αρχίσει να τρέχει σε ρυθμούς χελώνας για άγνωστους λόγους… Άρχισαν οι απόπειρες να γραφτεί αρχικά το κείμενο σε Word γιατί όλα έδειχναν πως θα είναι εναντίων μου αλλά τουλάχιστον εκεί είχα να αντιμετωπίσω μόνο τους ρυθμούς χελώνας. Απ’ ότι φάνηκε στο τέλος το πείσμα μου για άλλη μια φορά βγήκε νικητής απέναντι στην άτιμη τεχνολογία που θέλει συνέχεια να μου πάει κόντρα… αλλά κάτι μου λέει πως αυτά ήταν απλά τα πρώτα σημάδια του ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ που θα βιώσετε από την στιγμή που θα πιάσω τα φτυάρια…

Οπότε μπαίνω στο κυρίως θέμα.

Τι έγινε. Που χάθηκες εσύ βρε παιδί μου… η κλασική ερώτηση… Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο λιγότερος χρόνος πραγματικά απομένει για να κάνεις κάποια πράγματα που θέλεις στη ζωή σου. Κάτι τέτοιο έγινε και τέλη του 2007. Ήθελα να επανέλθω από τότε, να γράψω ένα κείμενο, να θάψω κόσμο, να κριτικάρω και να πω την άποψη μου. Και είχα να πω πολλά. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. Αλλά από αναβολή σε αναβολή ποτέ δε γινόταν… γιατί πάντα τον ελεύθερο μου χρόνο προτιμούσα να τον σκοτώσω αλλιώς… να ζήσω πραγματικά έρωτες αγάπες και πράσιν’ άλογα, γιατί χωρίς βιώματα δεν υπήρχε λόγος να φιλοσοφήσεις τίποτα. Κάπου εκεί είναι που ο δικτυακός μου χρόνος άρχισε πια να αναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά στο facebook…στο καταραμένο facebook…τόσο που έγινε τρελό κόλλημα. Αλλά ήταν φούσκα, φούσκα που δυστυχώς πέτυχε τον στόχο της. Να με απομακρύνει από όλες τις άλλες διαδικτυακές και μη δραστηριότητες μου που σιγά σιγά άρχισα να της ξαναβρίσκω. Ποια σχέδια για μουσική, ποια σχέδια για άνοιγμα επιπλέων ιστοσελίδων. Όλα σχεδόν πέθαναν. Δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα. Και δεν έχω μιλήσει ακόμα για τις δυσκολίες που έφερνε η νέα εποχή από άποψη εύρεσης εργασίας και της οικονομικής κρίσης η μάλλον να το θέσω καλύτερα οικονομικής μιζέριας και παρακμής στην μικρή μας Ελαδίτσα… που χρόνος για οτιδήποτε με όλα αυτά.

Μετά από τόσα χρόνια όμως έχουν αλλάξει και πολλά. Πολλές νέες εμπειρίες και πολλά απωθημένα. Τόσο καιρό το είχα βουλώσει πραγματικά, έχω να σχολιάσω τόσα μα τόσα πολλά. Τόσα που αγάπησα και τόσα που με πλήγωσαν… πάντα με τον δικό μου μοναδικό και γενικό τρόπο.

Μα το κυριότερο απ’ όλα είναι να κάνω reboot, όχι στον υπολογιστή μου, αλλά στην ζωή μου. Να βρω πάλι τον καλό μου εαυτό, κάτι που γίνεται ήδη σε μεγάλο βαθμό. Κάτι τέτοιο είχε γίνει και το 2007 όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog. Τότε είχα απολυθεί από τον στρατό και με παρέσυρε και η αγαπημένη μου κοσμογυρισμένη αδερφούλα στην blogόσφαιρα. Μόνο που νιώθω πως ο δρόμος που ακολούθησα τότε ήταν λάθος. Και τις περισσότερες φορές για να πας πραγματικά μπροστά πρέπει πρώτα να κάνεις ένα βήμα πίσω. Κάπως έτσι κι εγώ γυρίζω στο παλιό μου λημέρι. Σε ένα λημέρι που καθρεφτίζει την προσωπικότητά μου. Εδώ δε θα διαβάσετε ένα ημερολόγιο, εδώ θα δείτε τον κόσμο από τα μάτια μου. Δε θα μάθετε για τις προσωπικές εμπειρίες μου ούτε τις τρελές κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες, αλλά τα συμπεράσματα όλων αυτών των εμπειριών…

Κι αν βαριέστε… αλλάξτε κανάλι!