Πολιτικά Απών!

Μετά από αρκετούς μήνες απουσίας μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο, αποφάσισα να κάνω μια μικρή επανεμφάνιση με το θέμα των ημερών το οποίο δεν είναι άλλο φυσικά από τις εκλογές. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ πάντα να αποφύγω την οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση γιατί πάντα καταλήγω σε συμπεράσματα που δε θα αρέσουν στους συνομιλητές μου. Κι αυτό είναι κάτι που γίνεται αρκετά τακτικά τα τελευταία χρόνια. Απλά το βουλώνω, ακούω ένα σωρό ανεγκέφαλες προτάσεις από τα διάφορα κομματικο-ευνουχισμένα άτομα τα οποία με περίσσεια αυθάδεια εθελοτυφλώντας στην σκληρή πραγματικότητα θα μιλούν για ιδεολογίες και λάθος τακτικές των αντιπάλων.

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτή η κατάσταση με αηδίαζε. Ακόμα και σε αυτό το blog αρκετά χρόνια πριν (2007) όταν το στυλ γραφής μου ήταν πιο free και λιγότερο σοβαρό, είχα γράψει για το θέμα των εκλογών στην Ελλάδα με παράπονο για το τι επικρατεί. Τι έχει αλλάξει από τότε; Πολλά θα πουν οι περισσότεροι. Δεν έχουμε πια τις μαζώξεις και τα πανηγύρια που είχαμε παλιότερα. Το σκηνικό είναι διαφορετικό. Ο κόσμος απογοητευμένος από αυτό που επικρατεί. Μέχρι και το σκηνικό των εθνικών παρελάσεων έχει αλλάξει, ένα θέματο οποίο είχα επίσης αναλύσει πριν 2 χρόνια κι αυτό γιατί ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει ίσως, κι από κει που ήταν ο φοβούμενος άρχισε να δημιουργεί φόβο σε αυτούς που τον κυβερνούν. Αποτέλεσμα είναι να καταλήγουμε σε ένα παιχνίδι εκφοβισμού από τις δύο μεριές, ποιος θα φοβερίσει ποιον περισσότερο με αποτέλεσμα το πολιτικό σκηνικό να είναι ιδιαίτερα ρευστό.

Στην ουσία όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια κάτι που είναι ξεκάθαρο κι από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση πριν περίπου ένα μήνα. Ναι σίγουρα τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν πέσει κατακόρυφα αλλά γιατί άραγε συνεχίζουν να έχουν διψήφια νούμερα; Με τις πολιτικές που ακολούθησαν έπρεπε ο κόσμος να καταλάβει βλέποντας τα σημερινά αποτελέσματα το πόσο ανίκανοι και καταστροφικοί ήταν αυτοί που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια και για το καλό της χώρας να τους… μαυρίσει. Παρόλα αυτά 1/3 έλληνες ξαναψήφισε τους ίδιους. Οπότε τι πραγματικά έχει αλλάξει; Κι αν τα 2/3 έκαναν ότι έκαναν για να τιμωρήσουν αυτά τα κόμματα, τι θα κάνουν σε μια βδομάδα άραγε; Οι φόβοι μου μεγαλώνουν όταν βλέπω και αναλύω τις αντιδράσεις ορισμένων ατόμων ακόμα και τώρα που πέφτουν θύματα της τηλεόρασης αλλά ίσως και των διαφημιστικών σποτ όπως το παρακάτω.

Επιστροφή στα... καλαμάκια!

Είναι γεγονός πως έχω παραμελήσει το blog μου. Δε γράφω πια κι αυτό οφείλεται στην έλλειψη χρόνου αλλά και… πάθους. Σε γενικές γραμμές η έμπνευση είναι κάτι που έρχεται σε ακραίες συνήθως ψυχολογικές καταστάσεις και στην συνέχεια δίνει τροφή για αρκετό καιρό σε διάφορα ερωτήματα και προβληματισμούς μου ώστε να γράψω. Στην περίπτωση όμως που δεν υπάρχει χρόνος και είμαι αφοσιωμένος πλήρως σε άλλες ασχολίες (που ίσως κι αυτές εμπεριέχουν γράψιμο) τότε φυσικό είναι να παραμελώ… τον εαυτό μου και φυσικά και το blog μου.

Παρά τα παραπάνω υπάρχει μια απίστευτα μεγάλη θεματολογία την οποία ήθελα να αναπτύξω αλλά δυστυχώς λόγο έλλειψης χρόνου και έμπνευσης έμειναν απλά στην λίστα to-do και κόλλησαν εκεί μέχρι να ξεχαστούν ή να χάσουν την σημαντικότητά τους. Ένα τέτοιο θέμα ήταν και η επιστροφή στο παρελθόν. Επιστροφή στον τρόπο γραφής μου πριν 3-4 χρόνια όταν έκανα τα πρώτα δειλά μου βήματα στο blogging με μόνο σκοπό να την «μπαίνω» στην αδερφή μου.

Όπως ήταν φυσικό το όλο ύφος του blog ήταν τότε σε μεγάλο βαθμό αρκετά σαρκαστικό και λιγότερο σοβαροφανές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ήταν γενικά για λίγους και καλούς που με γνώριζαν και ορισμένους ακόμα που είχαν όρεξη να γνωρίσουν το αδερφάκι της… κοσμογυρισμένης.

Τα χρόνια πέρασαν και μετά από μια πολύχρονη αποχή επέστρεψα με άλλα μυαλά. Η κοσμογυρισμένη είχε αφήσει το blogging (την έφαγε η οικογένεια) οπότε και ήμουν μόνος. Αυτό που κατάλαβα όμως ήταν πως το blog όσο κι αν ήθελα να αφορά μόνο λίγα άτομα που να με καταλαβαίνουν δυστυχώς ή ευτυχώς το κοινό του ήταν μεγαλύτερο απ’ ότι προϋπολόγιζα, ένα κοινό το οποίο με έκρινε με ιδιαίτερη σοβαρότητα. Λόγω του ότι δεν γνώριζαν τον χαρακτήρα μου, η κρίση γινόταν βάση αυτών που έγραφα όταν πρωτοξεκίνησα. Παρόλο που ο τρόπος γραφής μου έχει σοβαρέψει κι έχει αφήσει πίσω κατά πολύ το παρεΐστικο ύφος, η αυστηρή κριτική σε παλιές αναρτήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με το τώρα, συνεχίζεται. Κάνοντας μια επίσκεψη στο google analytics για να δω από πού προέρχονται οι επισκέπτες μου παρατηρώ μια ιδιαίτερα αυξημένη κινητικότητα σε παλιά άρθρα του 2007 και ιδιαίτερα στα άρθρα που είχα γράψει σχετικά με τις μπουγάτσες και τα σουβλάκια.

This is Life...

Όνειρα… γεννιόμαστε με αυτά, τα χτίζουμε σαν πυργάκια στην άμμο, κι όταν αυτά καταρρέουν φτιάχνουμε καινούρια… Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο τα αλλάζουμε. Άλλες φορές τα δυναμώνουμε, τα μεγαλώνουμε, άλλες φορές τα πνίγουμε και φτιάχνουμε άλλα… αλλά πάντα πεθαίνουμε με κάποια από αυτά! Ανεκπλήρωτα όνειρα…

Η αιώνια θρησκεία

Επανάσταση. Μια λέξη που ηχεί στα αφτιά μού από μικρή ηλικία ως λύτρωση. Θυμάμαι τον εαυτό μου μπόμπιρα να δέχεται τους δογματισμούς από πολλαπλά διαφορετικά μέτωπα, πολιτικά, θρησκευτικά, οικονομικά. Εποχές όπου ο λαός ήταν χωρισμένος σε αριστερά και δεξιά, κατάλοιπα μιας Γαλλικής επανάστασης. Κατάλοιπα ενός απαρχαιωμένου συστήματος. Εποχές όπου ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ήταν συνώνυμα με ΠΑΟΚ και Άρης, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός.

Τι άλλαξε από τότε; Σχεδόν τίποτα. Είναι ίσως στην φύση του ανθρώπου να μη δεχόμαστε το λάθος ως κάτι φυσιολογικό. Ως κάτι το οποίο έρχεται σε διένεξη με την εγωιστική μας φύση. Δογματισμοί και συμφέροντα τα οποία έχουν μόνο σκοπό να μας αφήσουν στο σκοτάδι. Και επανέρχομαι στο σήμερα όπου τα πάντα κινούνται σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας δε μας δίνει πολλά περιθώρια. Η αύξηση της ανεργίας είναι φυσικό επακόλουθο μιας αυτοματοποιημένης κοινωνίας όπου το κύριο λόγο έχει η τεχνολογία. Ο άνθρωπος είναι άχρηστος πια μπροστά στην τεχνολογική επανάσταση κάτι που είναι αρκετά εμφανές σε κλάδους όπως οι τηλεπικοινωνίες όπου όλο και λιγότερα εργατικά χέρια είναι απαραίτητα. Κι αυτή την στιγμή ζούμε μόνο την αρχή αυτής της νέας εποχής, λίγο πριν έρθει η επανάσταση της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης.

Δε θα έρθω όμως αντίθετος με την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Δε θα κάνω την επιφανειακή ανάλυση για να ρίξω το πρόβλημα σε κάτι που ήρθε για να κάνει την ζωή μας καλύτερη και να συντηρήσω έτσι το σημερινό κατεστημένο. Το πρόβλημα είναι εμφανές και έχει να κάνει με το σύστημά μας. Ζούμε στον 21ό αιώνα κι ακόμα δουλεύουμε ασταμάτητα για να επιβιώσουμε. Είμαστε δούλοι ενός συστήματος του οποίου σκοπός δεν είναι η εξυπηρέτηση της πλειοψηφίας, το γενικό καλό όλων μας. Το χειρότερο όλων είναι ότι φτάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε να δουλέψουμε. Να βρούμε μια δουλειά για να επιβιώσουμε. Πως γίνεται με τόσο πλούτο που μας δίνει η γη και η φύση, άνθρωποι να πεθαίνουν της πείνας επειδή μένουν άνεργοι; Πως γίνεται σε μια κοινωνία όπου τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα μπορούν να απλουστεύσουν και να αυτοματοποιήσουν την ζωή μας σε τεράστιο βαθμό να συνεχίζουμε να μοχθούμε σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι πριν λίγες 10ετίες; Πως γίνεται η οικονομική κρίση να οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτοκτονίες;

Cyberpunk

Κάτι παραπάνω από ένα μήνα χαμένος από την blogόσφαιρα. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στην συνέχεια αποσυνδέθηκα πλήρως και από άλλα social media όπως το twitter (για το facebook δε τίθεται θέμα μιας και ήμουν απών από πριν). Ήθελα να επικεντρωθώ πλήρως στις υποχρεώσεις μου. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Η ανάγκη όμως έγινε συνήθεια. Μια συνήθεια που μου άρεσε. Που επεκτάθηκε πέρα από το internet και έφτασε και στην χρήση του κινητού τηλεφώνου το οποίο ξεχάστηκε, παραμελήθηκε, έμενε σιωπηλό (προφίλ στο αθόρυβο) χωρίς να του δίνω ουδεμία προσοχή.

Μπορεί να ακούγεται περίεργο ειδικά από το στόμα ενός πληροφορικάριου αλλά μέσα από αυτή την σιωπή ένιωσα μια ιδιαίτερη κάθαρση. Ένιωσα ελεύθερος. Δε με κυνηγούσε κανείς πια. Δεν ένιωθα καμία πίεση να κάνω κάτι γιατί πρέπει να το κάνω. Γιατί το λένε οι άλλοι η γιατί μου επιβάλλεται. Γιατί το επιτάσσει η παρέα η για να είμαι IN. Η προσωπική απελευθέρωση όμως παρουσίασε και αρκετά ερωτηματικά τα οποία φούντωσαν ακόμα περισσότερο με τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών εντός και εκτός διαδικτύου!

Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί φίλοι με θεωρούν χαμένο που απλά δε μπαίνω στο facebook. Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κανονίσω να βγω για καφέ μέσω του chat. Γιατί θεωρούν ότι έπαθα κάτι αν απλά δε γουστάρω να απαντήσω στο τηλέφωνο (όποιος κι αν είναι πλην της οικογένειας); Κι αν πάμε πίσω στον χρόνο, κάτι λιγότερο από έναν αιώνα πριν, πως επιβίωνε η ανθρωπότητα χωρίς όλα αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα; Χωρίς το facebook και γενικά όλα τα social media, χωρίς τηλέφωνα γενικά κι όχι κινητή τηλεφωνία. Μήπως οι οι διαπροσωπικές σχέσεις ήταν πιο ουσιαστικές γιατί ήταν πιο δύσκολο να διατηρηθούν σε αντίθεση με το σήμερα που μια νέα γνωριμία βρίσκεται ένα κλικ μακριά μας;

Τα δύο είδη ανθρώπων.

Έχω καιρό να ασχοληθώ με το blogging μιας και τις τελευταίες μέρες τρέχω σαν τρελός να προλάβω κάποιες υποχρεώσεις πριν λήξουν οι προθεσμίες (ελπίζω να τις αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση). Δεν είναι επιλογή μου και πραγματικά θα ήθελα να γράφω περισσότερο αλλά αυτή η καθημερινή πίεση σκοτώνει την έμπνευση. Να έχω στο μυαλό μου 10-20 θέματα και να μη ξέρω πώς να τα αναπτύξω και να βρω πάλι τον παλιό καλό μου blogοεαυτό …και το χειρότερο ο χρόνος να με πιέζει!

Και έτσι για άλλη μια φορά γυρνάω σε αυτό που με γεμίζει περισσότερο. Να αναλύω συμπεριφορές ανθρώπων, μια συνήθεια που έχει εμπλουτιστεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό από νέες εμπειρίες, επαγγελματικές κυρίως και λιγότερο ερωτικές.

Πριν μπω στο κυρίως θέμα θα περιγράψω δύο πρότυπα γυναικών από την δικιά μου αρσενική οπτική γωνία αλλά τα 2 αυτά πρότυπα μπορούν να αντιστοιχούν και σε άνδρες με ορισμένες αλλαγές, μόνο που η γυναικεία οπτική γωνία είναι πιο περίπλοκη και δε μπορώ να βγάλω τα ίδια συμπεράσματα, αλλά τα πρότυπα αυτά χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο μας έτσι όπως είναι σήμερα.

Ένα σύγχρονο "πραξικόπημα"

«Όσοι αποτυγχάνουν να μάθουν Ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν, ενώ όσοι αποτυγχάνουν να την μάθουν σωστά είναι απλά καταδικασμένοι»

Η σημερινή ανάρτηση θα είναι εντελώς διαφορετική αλλά επίκαιρη .Θα αφορά τον χώρο της κινητής τηλεφωνίας και πιο συγκεκριμένα των smartphones. Πριν κάποιοι σταματήσουν να διαβάζουν εδώ να τονίσω πως αυτές οι ιστορίες κρύβουν πολλές ίντριγκες και σασπένς ισάξιες με αυτές μεγάλων χολιγουντιανών ταινιών. Το μόνο που λείπει είναι το σεξ.

Πριν μπω στο κυρίως θέμα να πω κάποια λόγια για μένα. Ασχολούμαι με την κινητή τηλεφωνία τα τελευταία 10-15 χρόνια αλλά όχι απλά από την πλευρά ενός gadgetάκια που περιμένει το τελευταίο προϊόν της εκάστοτε εταιρίας. Αντιθέτως η ανάλυση έφτανε από τις πολιτικές των εταιριών, τις μεταξύ τους συνεργασίες μέχρι και την δομή και αρχιτεκτονική των προϊόντων (hardware και software) που έβγαιναν στην αγορά από αυτές. Η ανάλυσή μου επικεντρωνόταν κυρίως στο λειτουργικό σύστημα Symbian (πρώην Epoc) και λιγότερο στα Windows (CE, Smartphone, Mobile, Phone) αλλά και τα μετέπειτα λειτουργικά της Apple και Google (iOS και Android αντίστοιχα) τα οποία εμφανίστηκαν τα τελευταία 3 χρόνια και προσπαθώ να καλύψω ένα μέρος την ενημέρωσης από την προσωπική μου ιστοσελίδα Phorepoc (πρώην All About SX1).

Ο λόγος που επέμεινα ως πληροφορικάριος στην κινητή τηλεφωνία και ιδιαίτερα στα Smartphones είναι γιατί τo μέλλον της πληροφορικής είναι φορητό. Οι πωλήσεις κινητών τηλεφώνων είναι πολλαπλάσιες από αυτές των υπολογιστών και το 2010 για πρώτη φορά οι πωλήσεις των smartphones ξεπέρασαν αυτές των υπολογιστών. Παράλληλα η αγορά των υπολογιστών συρρικνώνεται σταδιακά.

Για όσους δεν ακολουθούν την τεχνολογία τόσο ευλαβικά όσο αυτοί που βρίσκονται στον χώρο, το ενδιαφέρον μεγαλώνει αν αναλογιστούμε κάποιες παραλληλίες της ιστορίας. Μέσα από αυτές μπορούμε να βγάλουμε τα πιο χρήσιμα συμπεράσματα για την σύγχρονη (οικονομική) ιστορία. Στην σύγχρονη ιστορία δεν κυριαρχούν πόλεμοι με όπλα όπως τους ξέρουμε αλλά οικονομικά συμφέροντα και ανταγωνισμός. Αντί για χώρες με πολιτισμό και θρησκείες έχουμε εταιρίες και brands. Αντί για εκκλησίες να προσηλυτίζουν έχουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλά οι στρατηγικές ήταν πάντα ίδιες κρυμμένες καλά πίσω από διαφορετικά συμφέροντα τα οποία έχουν ένα κοινό, την κυριαρχία και τον έλεγχο!